ساختار تار فیبر نوری
هسته, با ماده جامد و عایق دیگری موسوم به پوشش که دارای ضریب شکست n2 کمتر ازn1 است, احاطه می شود. اگر چه، در اصل به نظر می رسد که برای انتشار نور در امتداد هسته تار، نیازی به پوشش آن نیست، ولی برای مقاصد چندی پوشش را به کار می برند. پوشش، اتلاف پراکندگی ناشی از عدم یکنواختی عایق سطح هسته را کاهش می دهد، دوام مکانیکی تار را افزایش می دهد و هسته را از جذب آلودگیهای سطحی که در اثر تماس رخ می دهد، محافظت می کند. روکش در حقیقت لایه ای است که سطح پوشش را مستقیماً در بر می گیرد. برای تزویج نور به داخل یا خارج تار و یا اتصال تارها به یکدیگر، بایستی بتوان روکش را از آن جدا کرد روکش ضمن این که می توان از چندین لایه پلاستیکی تشکیل شود، می بایست طول تار را بدون هیچ گونه لختی یا تغییراتی در ضخامت آن، به شکل یکنواخت بپوشاند. ممکن است دارای نمای رنگی و در صورت لزوم نشانه های حلقوی باشد. ضریب شکست روکش، از ضریب شکست پوشش بیشتر است و بنابراین نور وارد شده ناخواسته به داخل پوشش پس از طی چندین متر در داخل پلاستیک آن، جذب می شود.
