ساختار تار فیبر نوری

ساختمان تار فیبر نوری

تار نوری, موجبر عایقی است که در فرکانسهای نوری کارمیکند. این تار موجبر معمولاً به شکل استوانهای است. تار, انرژی الکترومغناطیسی را به شکل نور در داخل سطوح خود محصور و آن را در جهت موازی با محورش هدایت می کند. خواص انتقالی یک موجبر نوری, با مشخصات ساختاری آن بیان می شود که اثر بزرگی در تعیین چگونگی تاثیر پذیری سیگنال نوری هنگام انتشار آن در امتداد تار دارد. ساختار موجبر, اصولاً حمل اطلاعات تار و همچنین میزان تاثیر پذیری پاسخ آنرا به اختلالات محیطی تعیین می کند.

اگر چه آرایشهای بسیار گوناگونی از موجبرهای نوری در نوشته ها معرفی شده اند, ولی مهمترین ساختار پذیرفته شده در بسیاری از جاها, استوانه عایق و جامد و با شعاع a و ضریب شکست n1 میبینیم. این استوانه موسوم به «هسته تار» است.

هسته مدور تو پر با ضریب شکست n1 بوسیله پوششی با ضریب شکست n1>n2 احاطه می شود. یک سپر پلاستیکی قابل انعطاف, تار را در بر می گیرد.

هسته, با ماده جامد و عایق دیگری موسوم به پوشش که دارای ضریب شکست n2 کمتر ازn1 است, احاطه می شود. اگر چه، در اصل به نظر می رسد که برای انتشار نور در امتداد هسته تار، نیازی به پوشش آن نیست، ولی برای مقاصد چندی پوشش را به کار می برند. پوشش، اتلاف پراکندگی ناشی از عدم یکنواختی عایق سطح هسته را کاهش می دهد، دوام مکانیکی تار را افزایش می دهد و هسته را از جذب آلودگیهای سطحی که در اثر تماس رخ می دهد، محافظت می کند. روکش در حقیقت لایه ای است که سطح پوشش را مستقیماً در بر می گیرد. برای تزویج نور به داخل یا خارج تار و یا اتصال تارها به یکدیگر، بایستی بتوان روکش را از آن جدا کرد روکش ضمن این که می توان از چندین لایه پلاستیکی تشکیل شود، می بایست طول تار را بدون هیچ گونه لختی یا تغییراتی در ضخامت آن، به شکل یکنواخت بپوشاند. ممکن است دارای نمای رنگی و در صورت لزوم نشانه های حلقوی باشد. ضریب شکست روکش، از ضریب شکست پوشش بیشتر است و بنابراین نور وارد شده ناخواسته به داخل پوشش پس از طی چندین متر در داخل پلاستیک آن، جذب می شود.